sultanili enginar

enginar çıktı, sultani* bezelyenin de tam zamanı, ama nedense bu sene sultani bezelyelerde bir gariplik var. körpe olmadan karta bağladılar. güzelim yaprak bezelyenin de genetiğiyle mi oynadılar, serada mı yetiştirir oldular bilemiyorum, ama mevsimi de huyu da şaştı. bir kasa bezleyenin yarısını kart diye atıyoruz. utanç verici.

muhtelif zeytinyağlı enginarlarımdan biri de sultanilisi. ben o bezelye ve havuç konan, herkesin klasik diye bildiği, ama aslında klasik filan olmayan, geç devir icatı zeytinyağlı enginarlardan yapmam. bunun en hası taze iç baklalı olanıdır, bir de pirinç ve taze soğanlısı vardır. bu ikisine ilaveten ben ayrıca sultanilisini, semizotlusunu, kuru baklalısını, maydanozlusunu yaparım zeytinyağlı. zeytinyağlı olmayan da başka pek çok çeşitte enginar pişiririm ve yerken de kendimden geçerim.

bu versiyonunda arpacık soğanları sızma zeytinyağında çevirdim. sonra enginarlar, tuz ve su. enginarların pişmesine yakın sultanileri attım. hepsi pişince, enginarları servis tabağına aldım. tencerede kalan arpacık soğanlara ve sultanilere incecik doğranmış taze soğan ve dağ gibi dereotu ekledim. 5 dakika tencerenin içinde, kapağı kapalı, ateşi de sönmüş olarak bekledi. sonra bu harcı servis tabağında enginarların yanına/etrafına ekledim. suyundan da gezdirdim. en son olarak da çiğ sızma Ayvalık.

bırakın bu ‘garnitürlü’ enginar işlerini. enginara hakkını verin.

* bu arada pek çok insan yanlış söylüyor, hatta manavlarda marketlerde bile yanlış yazılıyor. doğrusu “sultani” bezelye, sultaniye DEĞİL.