kurufasulye. yani bir tür.

şu aralar hiç yemek pişiresim yok. aslında ağzımın tadı yok. yani yediğimden zevk almıyorum, iştah sıfır. tabii sakın bu yüzden az yiyorum falan sanılmasın. ağzımın, kısaca, keyfi yerinde değil. sanırım, yeni projeler var, kafam çok dolu, heyecanım başka yönde gelişiyor. evde bile yemek yapasım yok. yapıyorum da, hiç özelliği olmayan, ne yaparken ne yerken beni heyecanlandıran numaralar çekmiyorum. sıkıcı.

neyse.

dedim ya, akşamları evde yemek yapıyorum. sıkıcı lezzetler olsa da, akşam rutinimin değişmez parçası, bir şey pişirip, onu yemek. dün akşam da kurufasulye yaptım. ama bildiğimiz usul değil. zaten kuru fasulyeleri önceden de ıslamamıştım. dipfrizde beni bekleyen, yazın tazesinden dondurulmuş fasulyeleri kullandım.

soğanları gelişigüzel doğrayıp, zeytinyağında çevirdim. Londra’dan getirdiğim acılı ve yumuşak chorizo paketlerinin birini açtım, doğru tencereye. o arada, gözüme camın içinde duran, yaklaşık 1 ay önce yaptığım bir turşu denemesinin küçük kavonozu ilişti. “neden olmasın?” dedim ve karışık sebze turşusunun suyunu süzüp, tencereye boca ettim. turşu da ne mi vardı? lahana, havuç, turp, karnıbahar, çuşka biber, arpacık soğan. hepsi de ince doğranmış. fikir iyiydi ama sirkeyi fazla kaçırmışın, sonuç çok keskin olmuştu. belki şekerini daha fazla koymalıydım. yani dengesiz bir deneme olmuştu. ama nedense de, bir türlü elim varıp, atamıyordum.

meğerse, bugünü bekliyorlarmış. tencerede, o turşuyu da soğan ve parçaladığım chorizo ile çevirdim. herşey yumuşayınca donmuş kuru fasulyeleri de içine atıp, yeterli sıcak su ekledim. kısık ateşte iyice pişti. yumuşadı. lezzetler evlendi. son dakika dayanamadım, bir de miniminnacık pul erişteler vardı, el kesmesi, onları kattım.yerken kıyılmış maydanoz ve biraz çiğ zeytinyağı ile tamamladım. valla son günlerde, kendime yaptığım en iyi yemek oldu da, keyfim biraz olsun yerine geldi.